дрхте трепавице
а оно тобом се игра
немир кô чигра
а заклео би се то сред несанице
мрак се стопио с дугом
помислиш то стих пева
а он тупошћу режи
и нека празнина те уједа
празнина недогледа
а заклео би се – то шева
појем се уплела у мрежи
помислиш то реч из окова
у човеку Човек
а оно туђински пас лаје
слабошћу из потаје
а заклео би се – цео век
бели је зов вукова
6. новембaр 2017.
Из збирке Ноћи вучјег зова (2020)
Нема коментара:
Постави коментар