Кроз тебе мину
нејасна,
Врела
И моје
трепавице
Сан не замрси
Дуго је јецала душа ‒
Док врх тела
Прожимали су чежњиви,
Умилни срси.
Траг твог
постојања
Урезан на длану,
Мада,
Не дотичем те
ничим сем речју
И поново не знам:
Грлих ли те у сну,
У кутку собе,
Вери или безверју.
Тек јутро се
сломи
У мојим очима,
И дан ме
Уморног себи
опет врати,
Без одговора шта
у даљама има,
Кад на прозор падну касни
Ноћни сати.
Нема коментара:
Постави коментар